De architect belooft dat de oplevering in juni kan plaatsvinden. En dan rijst opeens de vraag: "Waar gaan we die kamers eigenlijk mee vullen?" Want de bedoeling is toch echt dat we de eerste jaren een aantal weken verhuren, zodat we de gemaakte kosten, d.w.z. het daarvoor geleende geld, een beetje snel kunnen terugbetalen. Want de poen is zo goed als op. Dus naar een woonboulevard rijden en lekker gaan shoppen is geen optie. Bovendien bestonden die dingen volgens mij helemaal nog niet in die tijd. En buiten het verhuren, willen we er tijdens onze eigen vakanties zelf ook wel kunnen slapen. En eten. En een borrel drinken natuurlijk.
Maar...als de nood het hoogst is, is de redding nabij:
Ik werkte al jaren - als wat nu een zzp-er wordt genoemd - o.a. voor het Venduehuis der Notarissen in Den Haag. En die kregen in februari de opdracht van het Kurhaus in Scheveningen om al hun meubilair te veilen. Kennelijk werden alle kamers iedere 5 jaar helemaal vernieuwd en moesten ze dus al die spullen kwijt. Bedden, lampen, banken, stoelen, tuinmeubilair, handdoekenrekken, haardrogers, fauteuils. Je kunt het zo gek niet bedenken, of het ging in de verkoop. En allemaal nog in prima staat. OK, de bekleding van de fauteuils was, zacht gezegd, niet helemaal ons ding, maar gezien de prijs zijn we daar maar heel snel overheen gestapt. En ze zaten (en zitten nog!) lekker. De veiling van al die spullen heeft ruim twee weken geduurd. En ´t voordeel als je de mensen van zo´n veilinghuis goed kent, is dat ze je kunnen vertellen op welk moment je moet gaan bieden. Nou ja, wij... Zij dus. Voor ons. Aan het eind van die 2 weken. Wanneer alle studenten in Den Haag al voorzien zijn van bedden, de opkopers de stoelen en fauteuils niet meer kwijt kunnen en er toch nog steeds een grote hoeveelheid spullen in de opslag van het Venduehuis staat. Binnen 3 dagen waren we voor een heel schappelijk bedrag voorzien van alles wat je nodig hebt om een groot huis in te richten. Met nog reserve spullen erbij. Plus een aantal schitterende wastafels én... de schemerlampen uit de bruidssuite. (Ik ben benieuwd waarop zij zoal hun licht hebben laten schijnen in die 5 jaren.)
Als toegift, zo goed als gratis, een enorme hoeveelheid tuinstoelen, -kussens, -tafels, ligstoelen en parasols. Want die wilde bijna niemand hebben. Wij helemaal happy. Zij het slechts heel kort.
Want dan ontstaat probleem 2: waar laat je dat allemaal totdat het naar Frankrijk kan worden verhuisd? Niet in je eigen huis tussen je eigen spullen. Dat paste letterlijk en figuurlijk voor geen meter. Niet qua hoeveelheid en al helemaal niet qua stijl. Opslaan bij het Venduehuis viel ook af, want hun ruimtes stonden vol met spullen voor de jaarlijkse grote voorjaarsveiling. En opslaan bij derden was financieel natuurlijk weer geen goed plan.
De oplossing vonden we uiteindelijk onder de grond. Want onder een groot deel van mijn kantoor bevond zich een hoge kelder, waar we 95% van onze veilingaankopen kwijt konden en de overige 5% werd tijdelijk gestald in de garage van onze vrienden Boy en Emmy. Pfff. Ook weer geregeld.
Vervolgens restte nog de keukeninrichting en beddengoed enzo. Want helaas deed het Kurhaus die niet weg.... Maar daar hadden we Ikea voor. Zogenaamde ´beginnersdozen´, zoals dat heette. Zowel voor servies en bestek als pannen en ander keukengereedschap. Ideaal. Met dochter Valerie lekker shoppen. Zijn we allebei heel goed in. "Kijk mam, moet je niet nog een kleed voor de slaapkamers? En handdoeken? En dekbedovertrekken? Oh ja. En dekbedden en kussens zelf natuurlijk." Op die laatste spullen hebben we overigens bij een beddenwinkel grote korting gekregen, omdat we in één keer 12 dekbedden en 24 kussens en dekbedhoezen en 48 slopen kochten. Alsof je een weeshuis moet inrichten. De handdoeken hebben we voor een groot deel met familie en vrienden bij elkaar gespaard met zegels van de Shell. (Sorry Harko.)
En dan is het moment van de verhuizing daar. 7 Juli 1991.
Ik moest nog een week werken, dus manlief met vrienden Hans en Rity, en mijn broer Johannes met toenmalige vriendin Claudine en zijn (toen nog zoontje) Raphaël, vertrokken allemaal richting Noyant. Om in te richten. Johannes, Claudine en Raaf het appartement links en Mike met Hans en Rity het rechter appartement. Ondanks wat goedmoedig gesteggel over wie welke lampen, banken en andere spullen mocht gebruiken en hoeveel van alles, was de inrichting snel een feit. En toen ik een week later aankwam met Erik, de zoon van Hans en Rity, en hond Slipper (poes Ceri werd verzorgd door de buren) was mijn bedje letterlijk en figuurlijk gespreid. Super. Daar moest op gedronken worden! Op het terras. Op kussens en stoelen van het Kurhaus. Très chique!
1991 Was ook het jaar dat Mike 50 werd. Dat moest natuurlijk worden gevierd, en ook dáár moest op gedronken worden.... Dat laatste zijn we sowieso altijd goed in geweest. (Nog steeds overigens.)
Broer Johannes had een week daarvoor besloten dat bij dit pand toch in ieder geval een zwembad(je) hoorde. Dus werd dit fraaie cadeau aangeschaft voor Mike z´n verjaardag. Maar waar moest dat komen? Na enige discussie werd uiteindelijk unaniem besloten dat het perron aan de overkant van de rails de beste plaats was. Lekker zonnig maar toch niet te dicht bij de zonaanbidders op het terras. Want die worden dan wellicht het slachtoffer van de altijd aanwezige ´lollige´ spetteraars.
Johannes en Mike kregen toen bovendien het briljante idee dat het veel chiquer was om voor zo´n zwembad (rond metalen frame met dunne metalen wanden en met daarin een soort van grote plastic zak) een gat in de grond te laten graven waar we dat gevaarte dan in zouden laten zakken, zodat uiteindelijk de bovenkant van het zwembad op dezelfde hoogte zou komen als de grond er omheen. Dus werd een graafmachine gecharterd, en een vrachtwagen met een paar kuub strandzand besteld. Na een uur of 2 was het gat gereed, het zand er omheen gekiept en glad geschept/geharkt en kon het zwembad worden opgezet (of is het ´neergelaten´in dit geval?).
Johannes en Mike leunend op Het Zwembad,
terwijl de graver aan z´n werk begint.
Het gat is gegraven, en nu wordt het ´strand´ gestort...
...en met vereende krachten verdeeld en geharkt.
Ik weet niet of iemand van jullie de gebruiksaanwijzing bij zo´n ding wel eens heeft bekeken, maar het is net zoiets als voor het eerst sneeuwkettingen om je banden proberen te leggen. 24 Plaatjes met tekst. En wat die plaatjes en die tekst precies voorstellen/aangeven is beslist een eindeloos onderwerp van discussie.
Daar staan we dan. De wand hebben we. En nu? Plaatje 21?
En dan kan er gezwommen worden. Eerst testduik is voor proefkonijn Raphaël.
En dan nadert de dag van Mike z´n verjaardag met rasse schreden. Mijn moeder, van wie we een deel van het geld voor de verbouwing hadden geleend en die graag wilde zien of we wel waar voor dat geld hadden gekregen, én mijn schoonmoeder die net zo nieuwsgierig was, besloten dat die 50ste verjaardag een leuke aanleiding was om gezamenlijk hierheen te komen. Met Valerie. In de auto. Het Peugeot-je 205 van mams. Gezien de gevorderde leeftijd van beide dames en het feit dat Val nog geen rijbewijs had, werd besloten 2 dagen uit te trekken voor deze barre tocht. Schoonmams wilde uiteindelijk liever niet teveel rijden, want die was een automaat gewend. Dus heeft moederlief het leeuwendeel van deze afstand de pedalen en het stuur bediend. Arme Valerie. Mijn moeder heeft ooit haar rijlessen in Naarden gekregen van een ex-politie agent, en ze moet beslist geslaagd zijn voor haar examen want ze had een rijbewijs (dat heb ik zelf gezien), maar daar was in de praktijk nauwelijks iets van te merken.
Waarschijnlijk was de betreffende agent zo eentje die z´n hele agentenbestaan met zo´n klapbord op kruisingen het verkeer heeft staan regelen, want mamslief was zolang ik me herinner, een gevaar op de weg. Ik heb alle begrip voor m´n vader, die haar nooit liet rijden als hijzelf ook in die auto zat.
Helaas voor Valerie had die geen keus en waarschijnlijk wist ze ook nog niet helemaal waar ze aan begon. Om een lang verhaal kort te maken: toen ze na 2 dagen aankwamen, stapte Val lijkbleek uit de auto en riep onmiddellijk: "Als je maar weet dat ik VOOR GEEN GOUD weer bij ze in de auto stap. Ik ga BESLIST NIET met ze mee terug!" Met 70 km per uur een snelweg oprijden, zonder te bedenken dat er misschien een auto met 130 km/uur aan kan komen, en vervolgens gezellig met 90 km/uur die snelweg te blijven volgen is niet goed voor haar geestelijke én lichamelijke gezondheid geweest. De (schoon-)moeders vonden dat ze zich verschrikkelijk aanstelde.... "Zo erg was ´t niet hoor. Ik heb per slot al jaren m´n rijbewijs en nog nooit een ongeluk veroorzaakt" riep mams. Nou, dat is dan pure mazzel en dankzij een super reactievermogen van alle medeweggebruikers geweest, denken wij.
Maar goed, dan is eindelijk de dag van de verjaardag daar. 31 Juli.
Het begin van de dag krijgt een al feestelijk tintje met een wodka orange bij het ontbijt. Bij het ontbijt?!? roepen de moeders? Alcohol?!? Maar uiteindelijk verdwijnen bij beiden 2 glazen naar binnen. Toch wel een erg lekker drankje. Zelfs ´s morgens. (Voor de liefhebbers: een vinger wodka in een whiskyglas met een scheut(je) sinaasappel limonadesiroop en veel ijsblokjes.)
En eind juli is het toch altijd mooi weer in Frankrijk? Dus hebben we vooraf besloten dat we lekker gaan bbq-en en een grote schaal gratin dauphinois maken met een enorme bak sla. En natuurlijk ijs toe. Tuinstoelen en -tafels genoeg, en dat moet ook wel want het is uiteindelijk een uitgebreid gezelschap geworden dat zal plaatsnemen aan deze feestdis.
Maar... ´t Regent. Pijpenstelen. De hele dag. Dus moet er worden geïmproviseerd. Een aantal tafels wordt aan elkaar geschoven in onze keuken, een parasol boven de bbq buiten en klaar is Kees. Die was overigens niet aanwezig, want die kennen we niet, maar wel Doro en Frans, schoonzus Joan en haar man Pieter, jeugdvriend Philippe van Claudine. En natuurlijk de moeders en Valerie, Johannes, Claudine, Raphaël en wijzelf niet te vergeten.)
Van Raphaël krijgt Mike, ter verhoging van de feest- en zwemvreugde, een zwembandje, badmuts, zwembril en een zeilbootje voor het spele(nvaren). Waar we natuurlijk om de beurt mee worden uitgedost na de zoveelste fles wijn c.q. het zoveelste glas whisky.
Waarna de avond wordt afgesloten met een door Johannes en Claudine verzorgde vuurwerkshow op het perron/terras. Daarvoor wil het vermoeide feestvarken toch nog wel eventjes z´n bed uitkomen. 6 Vuurpijlen, waarvan er 3 een stille dood sterven omdat ze te nat waren, en een aantal rotjes later waarvan een deel hetzelfde lot is beschoren, zoekt ten slotte iedereen moe maar voldaan z´n kurhaus-bed op.
En zo is het toch nog een hele gezellige, zij het regenachtige, dag geworden.
